27-28/10/2007 Beklimming Huayna Potosí (6088m)

6088 meter berg in al haar glorie...

De Huayna Potosí is de 6000-er die het dichtst bij La Paz ligt. De berg is goed te bereiken, de voet ervan ligt op slechts 2 uurtjes rijden van La Paz. Het wordt de makkelijkst beklimbare 6000-er ter wereld genoemd omdat de normaalroute een eenvoudige gletsjertocht is. Enkel de hoogte maakt het moeilijk.
Hans en ik doen het (zoals normaal is) op twee dagen. Omdat Gonzalo voor cursus in de Quimsa Cruz zit, hebben we op zijn aanraden Carlos Mamani aangeworven om ons mee tot de top te nemen. Geen dragers deze keer, na ons tochtje in Sorata zijn we immers gewoon alles zelf te torsen :).
Dag 1: rond 10u vertrek vanuit La Paz en een uurtje klimmen (van 4750m tot 5150m) tot aan de berghut.
Dag 2: opstaan om 1u30 's nachts, om 3u stipt beginnen we aan onze tocht. Beklimming tot op de top, afdaling tot helemaal beneden en terugkeer naar La Paz.
Ik had het heel graag met het snowboard weer naar beneden gedaan, en dat is perfect mogelijk.. als je een snowboard vindt in Bolivia tenminste...

Onderweg naar de berghut, langs de uitlopers van de gletsjer.

De wolken hangen hier maar laag hoor!

De berghut (4750m)

Berghut is voor woessies, geef ons maar n tentje! :)

Hans aan de kook

En toen stak de sneeuwstorm op!

We zijn dus maar snel in onze nest gekropen, want anders vloog de tent weg...
Sjans dat sneeuw een beke isoleert.

Om 3u 's nachts in de sneeuw, let's go for it!

Een paar uur later waren plots alle wolken weg. De sneeuwvallei waar we doorliepen glanste in het heldere licht van een bijna volle maan. We hadden onze koplampjes zelfs niet meer nodig. Prachtig... spijtig genoeg daarvan geen foto's...

Een uurtje later zat het weer helemaal dicht.

Huuuhuuuu, zuurstof alstemblief!

Na 3u45min bereikten we de top, met prachtig uitzicht zoals je ziet!

(de gids dacht dat we er 5u30min over gingen doen, hehe!)

Onderweg naar beneden trok het terug wat open en konden we af en toe een glimp opvangen van de mooie omgeving: de cordillera real, lago titicaca, el alto..

En terug beneden.
Effe een babbelke slaan met de plaatselijke bevolking. Jaja, mijne gore-tex kon toch ni tippen aan't frakske van Wollie zelle!

25-26/10/2007 Met Hans in Sorata - Laguna Glacial

Zichtje op Sorata (onderin de vallei, 2780m) waar we die morgend vroeg (6u30) vertrokken waren:

Hanziepans met de machtige Nevado Illiampu (6340m) op de achtergrond:

Ikzelf (voor wie me na 6 maanden niet meer zou herkennen):

Bokes opeten aan Laguna Chillata

Links: Laguna Chillata met opkomende wolkjes
Rechts: WaagHanstoeren

Oude mijnwerkershuisjes (die steenhopen int midden van de foto)

En toen kwamen we in de wolken terecht...

Dichte mist, en frisjes, zoeken naar het pad dat maar niet leek te eindigen, steeds hoger en hoger, recht de gletsjermorenen in...

waar we werden vergezeld op onze tocht door een stel ondefinieerbare wezentjes met eekhoornstaart.
Na bijna 8u stappen kregen we het einddoel eindelijk in zicht:

Laguna Glacial, 5088m.

Aan de voet van de Illiampu-gletsjer.
Snel tentje opzetten en een warm soepke koken:

En toen begonnen de wolken te zakken:

.. en kregen we prachtig uitzicht..

.. en de mooiste zonsondergang van ons leven..

Links achter zie je het Titicacameer

En dan gauw de warme slaapzak in, want eens de zon weg is, koelt het heel snel af..
De volgende morgen:

Illiampu:

Het heerlijke was dat we daar helemaal alleen waren..

Illiampu vanuit een ander perspectief (in het midden)

En toen waren we plots terug 2000m lager!

Echt een te gekke en prachtige tocht.

En gemakkelijk te doen zonder gids.

Wel best een stafkaart meenemen (te verkrijgen bij de betere adventure-shop in La Paz (Calle Sagarnaga)).

20-26/10/2007 Met Hans in Tiwanaku, op The World's Most Dangerous Road, en in Coroico

Wipiewoepie, Hansie in Bolivianenland, speciaal om mij te bezoeken (of toch een beetje)!
Ik heb dan maar van zijn aanwezigheid geprofiteerd om het weekje tot aan het boordeke toe vol te plannen en hem op sleeptouw te nemen :) Schattebout, merci da ge mij tot het uiterste zijt blijven volgen, het was een te gekke week!

Op de archeologische site van Tiwanaku:

En de volgende morgen vroeg: de MTB op om met Gravity over Werelds Meest Gevaarlijke Weg naar beneden te racen... ook wel Grove's Road, Coroico Road, Camino de las Yungas, El Camino de la Muerte, Road of Death, and Death Road genoemd.
Deze weg loopt van La Paz naar Coroico, doorheen de Yungas-regio, over een afstand van 64 km met een hoogteverschil van een kleine 3600m. Hij kreeg zijn naam omdat wordt geschat dat jaarlijks een 200-300tal reizigers het leven lieten langs de loodrechte kliffen van deze smalle zandweg, waar al het transport (fietsers, moto's, auto's, bussen, vrachtwagens..) over moest. Sinds 2 jaar is er echter een nieuwe geasfalteerde baan geopend waardoor het aantal sterfgevallen sterk is gedaald. De weg wordt nu voornamelijk door amateuristische downhill-mountainbikers (gelijk wij) platgereden.

De tocht start in La Cumbre, 4700m. Frisjes.

Hans en ik, popelend om op't fietske te springen:

Hans en fiets met de besneeuwde bergketen van de Huayna Potosí op de achtergrond.

Onze cool guide Thomas

Bij het begin van de afdaling effe drinken op de goedwil van de goden:

een fotootje dat ik heb gekopieerd want wij hadden hier dichte mist bij't naar beneden rijden..

Eerder mooi dan gevaarlijk, alhoewel je af en toe toch een beetje moet uitkijken, vooral als't aan't gieten is zoals bij ons het geval was.

Het zicht op een mooie dag:

Keihard gaan :) en uitpuffen...

Bij aankomst in Coroico, hebben Hans en ik een hostalleke gezocht ipv rechtstreeks met de bus terug naar La Paz te keren.

Coroico

We waren van zins om het niet bij één dagje mountainbiken te houden

Maar wegens gebrek aan uitbater, toch maar te voet vertrokken.

Links: Hans met Coca-plantageke

Rechts: Veertje met waterval

Zwoele Hans :)

Peligro!