Nevado Sajama, met 6542m de hoogste berg van Bolivië.
Deze keer zonder onszelf een weg te moeten graven en zonder bevroren tenen :) (zie expeditie Illimani, Juni 2007)
De route:
dit is niet de conventionele route, die loopt langs de andere kant van de berg. Onze route heeft Gonzalo (onze gids) zelf uitgezocht toen hij enkele jaren geleden hulp bood bij wetenschappelijke experimenten op de top van de Sajama. Hij is toen een 20tal keren de berg op- en afgecrost, met een minimumtijd van 4u (arghhhhh). Voordeel van deze route is dat hij over de wind-arme bergzijde loopt, snel stijgt zonder hoge technische moeilijkheidsgraad en het highcamp hoog gelegen is zodat de afstand naar de top niet meer zo groot is.
Dag 1: Met super-jeepke en Veer aan't stuur vlammen van La Paz (3600m) naar Tomarapi (4300m). Middagmaal in Tomarapi en rustig tochtje van een goei uur tot aan de berghut (4950m, basecamp).
Dag 2: Van basecamp naar highcamp (+-5700m)
Dag 3: Naar de top (6542m), terug dalen tot highcamp, tent en spullen opruimen, verder afdalen tot in Tomarapi, pintje drinken, terugcruizen tot in La Paz, en crashen in ons lekkerwarm beddeke met voldoende zuurstof om zonder ademhalingsproblemen in dromeland te geraken :-).
Dag 1 en 2 konden we eigenlijk gemakkelijk op 1 dag doen, maar 't was rustiger zo en beter ook voor Johan die in't begin van de week nog zwaar ziek was geweest.
Het team: Gonzalo (onze gids), Johan (Belgische vrijwilliger voor BD in Oruro) en ik.
Kerkje Tomarapi (jawel moeke en vake, eindelijk binnengeraakt, mooi!)
Dag 1: slecht weer :-(
Gonzalo-Veerle Johan
De berghut
Ze hadden ons natuurlijk weer de verkeerde sleutel meegegeven...
Gelukkige is de Bolivaanse venster-kwaliteit niet al te fantastisch :-)
Maar dubbele beglazing kennen ze daar al wel!
Uitzonderlijke en heel mooie flora...
Dag 2:
Veerle-Gonzalo
Gonzalo-Veerle
Ik dacht dat ik in top-conditie was, maar moest het na een tijdje toch afgeven tov Gonzalo :-)
Links: Johan
Rechts: zicht op de lagunas (moeke, vake: tot daar zijn we toen gewandeld!)
Highcamp:
Boehoee..snif..waarom zoveel wolken?
Zichtje uit de tent (op de lagunas, en bij mooi weer kan je tot aan de Illimani zien).
De route voor de volgende dag:
Later op de avond trok het helemaal open..
Zonsondergang (spijtig genoeg achter de berg)
Enkele uren later de warme slaapzak uit:
arghhh.. duizenden penitentes (ijspegels) te overwinnen.
Vroeger op het jaar zijn die er nog niet, dan is het oppervlak helemaal glad. Doorheen de wintermaanden (droogseizoen) worden ze gevormd door zon en wind. Nadeel is dat het veel vermoeiender is om te klimmen. Voordeel: je kan niet diep vallen of uitglijden, het is dus ook niet nodig in cordee te klimmen.
De beste tijd om de Sajama te beklimmen is dus eigenlijk mei-juni-juli.
Koude en hoogte overleven met hete coca-thee:
Magnifieke zonsopgang...
3 uur later nog steeds penitentes, gelukkig een beetje kleiner nu...
Gonzalo met top in zicht.
Johan:
Juppiewuppie, op de top!
De nok van het dak van de Bolviaanse wereld...
Eigenlijk helemaal niet zo'n mooie top, zo groot als een voetbalveld (waar ze dan ook letterlijk al eens een voetbalmatch hebben gespeeld!! waarvoor ze heel veel ballen nodig gehad hebben..).
De Acotango rechts op de achtergrond.
Gonzalo
Veerle-Johan
Zicht op Parinacota (6330m) en Pomerata (6220m) die de grens vormen met Chile.
Hmmm... genieten, genieten en nog eens genieten...
Veerle:
Johan:
Gonzalo:
Rarara, waar staat ons tentje?
Ons heerlijk jeepke, echt een beestje, snel en krachtig! Was er helemaal verliefd op... :-)
En toen we in La Paz aankwamen was het dubbel feest!
Nuria Lisa is geboren de dag dat wij bovenop Sajama stonden.
5 weekjes te vroeg maar zo gezond als een garnaal!
Een hoopje pure schattigheid..
Herzlichen Glückwunsch, Flo & Tobi!!
Links: Veerle met Nuria
Rechts: Mama Flo met Nuria
